Wzmacnianie wyjątkowości dziecka nie jest najlepszą drogą, moim skromnym zdaniem.
Wyjątkowym jesteśmy tylko w kontekście, w porównaniu do kogoś innego….
Spotykam się z dziećmi, słyszę: „Dzieci mnie nie lubią, bo jestem od nich mądrzejszy”.
Pytam: „Kto Ci tak powiedział?”
Dziecko: „Mama”.
Dziecka problemem są trudności relacyjne. Jeśli, jego lub jej dzieci nie lubią, to warto porządnie zastanowić się nad powodem.
Są generalnie dwa:
Albo jakaś zewnętrzna niesprawiedliwość np. akurat dziecko trafiło w klasie na inne dziecko, które w wyniku swoich problemów, ma potrzebę przeniesienia swojej złości, agresji na jakieś inne dziecko, a że jest dość wpływowe, to wyznacza sobie „ofiarę” i pociąga za sobą tłumy. Tak się zdarza, ale to raczej nieczęsto.
Drugi, znacznie powszechniejszy powód to taki, że dziecko ma coś w sobie, co jakoś nie zachęca innych do kontaktu z nim. To „coś” może faktycznie sprawiać, że dzieci zaczynają dokuczać, bo „to coś” jest irytujące. Nie chcą się z nim bawić, bo „to coś” mocno utrudnia lub uniemożliwia zabawę. Te dzieci mówią, często: „bo on/ona jest jakaś/iś dziwny”. Nie potrafią określić.
Wracając do początków. Nie bardzo wierzę, żeby dzieci nie lubiły innych dzieci, bo te mają wyższy iloraz inteligencji, czy dlatego, że mają więcej pieniędzy, albo inne nieistotne bzdety ?!*&>?! Generalnie są to miary dorosłych. Dzieci mają je głęboko gdzieś, tak długo jak długo dobrze się z kolegą, koleżanką spędza czas, fajnie bawi i jest wesoło. Tych dziwacznych kryterium czasami uczą się od rodziców, o zgrozo! Ale to z czasem!
I znowu wracając do początku. Budowanie lepszego samopoczucia dziecka na jego wyjątkowości nie pomoże mu sprostać wyzwaniom relacyjnym. Dlaczego?
Bo……
Po pierwsze, zawsze może znaleźć się ktoś bardziej wyjątkowy i ….. ups, już dziecko nie ma na czym budować.
Po drugie, dzieci nie lubią bawić się z dziećmi, które budują nad nimi przewagę. Dzieci lubią równość w zabawie. Głupoty typu inteligencja, próg dochodowy czy ilość zer wydanych na trampki nie mają najmniejszego znaczenia.
Budowanie więc wartości na wyjątkowości nie rozwiąże tego, co jest problemem i z czym dziecko się mierzy. Z dużym prawdopodobieństwem pogłębi problem.
Co więcej, wyjątkowość jest krucha. Bardzo krucha. Nie uczy dziecka, że jest wartościowe, ważne takie jakie jest z niskim czy wysokim ilorazem inteligencji, z cieniutkim czy tłuściutkim portfelem, z sylwetką z czasopisma czy nadmiarowymi kilogramami.
Podkreślę po raz kolejny! Nie pomożemy dziecku rozwiązać problemów relacyjnych niewspierającymi relacje metodami!
Wyjątkowość oddziela nas od innych, buduje indywidualność, tworzy różnice między jednym a drugim. Głębokie relacje lubią równość, bliskość, i zwykłą radość z bycia razem.
Wielu zwykłych, prostych, głębokich relacji z zupełnie niewyjątkowymi ludźmi życzę dziś wszystkim dzieciom i rodzicom, a także sobie 💚
